Κάθε μυαλό περιτριγυρίζεται
από έναν ανεπαίσθητο, σπογγώδη εγκέφαλο
που περιπλανιέται μες στη νύχτα
ενός ιδιαίτερου, προσωπικού κρανίου
πορώδους και κούφιου, γεμάτου σύννεφα και
κάλπικ’ άστρα.
Ο ήλιος τραβάει στη σίγουρη πορεία του
το δρόμο συρτά στο στερέωμα·
τα πλατυά οστά βγάζουν μια συριστική κραυγή, έναν ήχο
που θυμίζει αυγού τσόφλι κλούβιου σαν
το γραντζουνάει ένα σκουριασμένο πιρούνι
κι οι πόροι αστρίζουν σαν τις πευκοβελόνες
σ’ ένα υποκατάστατο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Κι έτσι μέσα είναι πάντα νύχτα, πάντα
νύχτα μέσα στο κύτταρο της μοναδικότητας,
της ενικότητας, της μοναξιάς του είναι
μέσα στο κύτταρο. Αλλά με τον καιρό
οι πόροι μεγαλώνουν και η νύχτα φωτίζει,
κι άλλο, κι άλλο ολοένα μέχρι που
πιάνεται μια ηλιαχτίδα στο μεγαλύτερο
ή τον θρασύτερο πόρο, λυσομανάνε τα γρανάζια
κι οι βραγχίονες και σπάει ένας κρίκος
κι ένα κομμάτι ήλιος πυρωμένο γκρεμίζεται
μες στα βάθη του λυκόφωτος της γερασμένης νύχτας.
Ο εγκέφαλος λυγίζει αμέσως και το μυαλό ξεμυαλισμένο
απ’ το πίπτον άστρο δε σκέφτεται καν να φυλαχτεί.
και μερική ανατομία.
ReplyDelete