φορές φορές
μια φορά
περπατάω στο πεζοδρόμιο
σαν ένα μεγάλο πεζούλι
οι άστεγοι ρουφάνε απ' τα κόκκαλα
τις τελευταίες σταγόνες
ένα μικρό παιδάκι
κυνηγάει τα περιστέρια
σαν ένας γίγαντας
ένα πολιτικοοικονομικό τέρας
σίγουρα στην αφήγησή τους
καμμιά φορά
σε ένα ποίημα χωρίς ρυθμό
χωρίς κόμματα
χωρίς ρήμα
σταγόνες βρωμόνερο
όξινη βροχή
στο πορώδες στεγανό εσωτερικό του κρανίου μου
μια αδιάκοπη ρανίδα γυαλόχαρτου
κοινός τόπος
ρημαγμένος
σαν
απέραντη
έρημος
No comments:
Post a Comment