έλα
είπε το κορίτσι έλα εδώ είπε το αγόρι έλα έλα είπε το κορίτσι και πήγαν μαζί το βράδυ κοιμήθηκαν μαζί και το πρωί ήταν χειμώνας ήπιαν ζεστό μαύρο τσάι μαύρο σαν τη νύχτα κι ο ήλιος σκαρφάλωνε τον ουρανό σαν το φεγγάρι μες στο τσάι και τα φυλλαράκια σα δέντρα φυλλοβόλα το φθινόπωρο τα ρεύματα του αέρα τα πηγαινόφερναν δεξιά-αριστερά το απόγευμα έτρεξαν μες στην πόλη μέσα στα χωράφια μες στο χιόνι που απ’ τον ήλιο ιρίδιζε λίγο
το βράδυ
έκαναν μπάνιο
μαζί
άγγιξέ με
είπε το κορίτσι
έδειχνε σαν
κάτι ανείπωτο
το αγόρι κοίταξε
άγγιξε κατά λάθος τη σωλήνα του ζεστού
είπε ά! στο διάολο
συγγνώμη είπε
εγώ φταίω
που σε άγγιξα
ενώ ήξερα
ότι έκαιγες τόσο
Και μετά το κορίτσι δεν είπε τίποτα;
ReplyDeleteΗ αλήθεια είναι πως εύλογη απορία.
DeleteΗ αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι πια.
Δεν θυμάμαι πια αυτές τις μέρες.
Κάθε μέρα πίνω ένα ποτήρι ασβέστη, με λιγοστή ζάχαρη.
Οι ανάγκες μου είναι απλές, υπερβολικές.
Το κορίτσι ούρλιαξε, μετά είπε κάτι, κάτι άλλο, μετά κάτι άλλο ακόμα.
Δεν το άκουσα, γιατί το αγόρι ούρλιαξε μετά, μέχρι που μάτωσε ο λαιμός τους και χύθηκε ανάμεσά τους η θάλασσα.
Και μετά; Η θάλασσα δεν είπε τίποτα;
ReplyDeleteΤι να πει η θάλασσα; Η θάλασσα αναλώνεται σε καταιγίδες τρικυμίες και παλιρροϊκά κύματα. Η θάλασσα δεν μιλάει μόνο ψιθυρίζει άναρθρες κραυγές σαν το τραγούδι της φάλαινας που δεν τις ακούς αν δεν κείσαι άψυχο κουφάρι στα βάθια της. Η θάλασσα πάνω απ' όλα μουνταίνει τα ουρλιαχτά και τα τραγούδια των νησιωτών κι αυτών που μένουν απέναντι. Η θάλασσα είναι ο κοινωνός της σιωπής μας.
Delete